terug naar caracas...

Na thuiskomst vorige week zaterdag ging het goed. Het wa heerlijk weer bij de kinderen te zij. Wel was lisette erg moe, maar dat was te verwachten. Ze at goed, kwam aan en werd elke dag weer een beetje meer de oude.

Vanaf afgelopen woensdag kreeg Lisette aan het eind van de dag telkens wat koorts. Vrijdag bloed geprikt en daar kwamen licht verhoogde ontstekingswaarden uit.
Zaterdag kreeg ze ineens ook pijnklachten en thuis bleek de koorts op te lopen naar 39.4. Veiligheidshalve zaterdagavond toch maar voor verdere controle naar SEHOS gegaan, House of Horror voor Lisette. De bloedtesten in de EHBO lieten vervolgens fors verhoogde infectiewaarden zien en meer dan fors gestegen leverwaardes.En dat in 1 dag tijd. In overleg met de dienstdoende arts werd besloten dat, mede gelet op de complexe voorgeschiedenis van Lisette, we terug naar Caracas gaan en tot die tijd in het ziekenhuis hier blijven. In isolatie wel te verstaan, omdat Lisette in het nabije verleden in een buitenlands ziekenhuis heeft gelegen. Geloof dat dat standaardbeleid is, maar moest wel glimlachen toen deze arts erbij zei dat het te maken had met mogelijke MRSA bacterie-besmetting en dat het nu eenmaal mogelijk is dat andere ziekenhuizen op het gebied van hygiene/protocollen minder goed zijn als het Sehos.

Ze zijn zaterdagnacht begonnen met antibiotica en dat lijkt goed aan te slaan. De bloeduitslagen van gisteren (zondag) waren aanzienlijk beter. Normale ontstekingswaarden (Leucocyten 9.6 en CRP 1.1) en weliswaar te hoge, maar toch fiks lagere leverwaarden dan een dag daarvoor. Hemoglobine en kalium zijn wat te laag, en dus is Lisette erg vermoeid.

Bedoeling was dat we gisteren met een air ambulance naar Venezuela zouden gaan. Dat is niet gelukt omdat vriend Chavez, die een aantal vliegvelden in zijn macht heeft, geen vergunningen geeft aan buitenlandse toestellen -uitgezonderd de vaste vliegverbindingen- om op Venezuela te vliegen. Ik las een paar dagen terug op internet dat hij een Amerikaans moordcomplot -het 15e of zo volgens hem- had verijdeld. Misschien is Koning Hugo bang voor Lisette en mij. Wie weet heeft hij of een van zijn mannetjes wat eerdere berichten op deze site gelezen en nu denkt dat we hem een engerd vinden. (Voor alle duidelijkheid; wij houden van Hugo C. Hij is geen engerd. Echt niet. En hij is ook geen corrupte, dictatoriale machtswellusteling.)

We zitten nu in het toestel, klaar voor vertrek naar Caracas.Op onze boarding passen staat rij 13, maar we belanden op rij 14. Vinden we prima. Lisette heeft pijn, ziet bleek en loopt moeilijk. Bij het boarden viel het een van de grondstewardessen op dat lisette er ziek uit zag. Toen ze vroeg wat lisette mankeerde, deed lisette haar tshirt omhoog om haar oorlogswonden te showen. Dat wa voldoende voor de grondstewardoos om niet langer aan varkensgriep te denken. In Venezuela is een rolstoel geregeld -hoop ik- en worden we van het vliegveld gehaald en direct naar het ziekenhuis gebracht. De la Fuente vangt ons op in het ziekenhuis. We hebben sinds de terugkeer naar Curacao contact gehouden en hij is van de hoed en de rand op de hoogte. Mogelijk is de anastomose aan het dichtgroeien. Dat was een van de bekende risico's.

Ties is jarig vandaag. Hij is 5 geworden. Lisette en ik balen enorm dat we er niet bij zijn, maar zijn wel erg blij dat een aantal vriendinnen spontaan een kinderfeestje voor Ties hebben georganiseerd. Helemaal top! Hopelijk zijn we snel terug (en kan ik los op de Wii-gitaar die hij voor zijn verjaardag heeft gekregen)

We stijgen op. Tot Caracas!