Hotel Avila en diarree

Gisteren (23 mei) bleken de resultaten van het bloedonderzoek goed (infectiewaarde verder gedaald naar ongeveer 11000 -bovengrens van een normale waarde- en ook de leverwaardes waren goed/op de goede weg). Zoals gehoopt, kreeg Lisette eindelijk het groene licht om het ons toch dierbare Hospital de Clinicas Caracas te verlaten en naar Hotel Avila te verhuizen. Verder verblijf in het ziekenhuis is strikt genomen niet meer nodig, maar we moeten wel in de buurt blijven voor de verdere behandeling en controle. Anders gezegd; we zijn er nog niet maar zijn wel op de goede weg.

Hotel Avila is een oud hotel, vlakbij het ziekenhuis. Koloniale uitstraling. Beetje vergane glorie maar wel charmant. Ligt op een berghelling en het is koel genoeg om zonder airco maar met fan te tukken. Veel groen. Bevalt prima (en ze hebben ook nog eens Polar op tap)

Vertrek uit het ziekenhuis was moeilijk voor Lisette. Aan de ene kant heerlijk om daar weg te gaan, maar aan de andere kant is het ook wel eng. Ze voelt zich allesbehalve fit. De buikloop is er nog steeds, ze is moe en heeft aanzienlijke delen van de dag behoorlijke pijn in de buik (darmen). Lisette is bang dat ze opnieuw geopereerd moet worden -tot nu toe volgde na klachten/pijn steeds een operatie. Ze heeft nu ook niet langer de zorg van de 24 uurs verpleging, althans moet het nu met mij doen. We hebben een waslijst aan medicijnen bij ons en ik zie er op toe dat dit allemaal goed en op tijd wordt ingenomen. Best leuk, doktertje spelen. Ik maak ook een soort van dagrapporten waar ik alle relevante dingen -medicijnen, pijn, stoelgang, eten etc- vastleg voor mijn collega-doktoren.

Van de dietiste van het ziekenhuis hebben we dieetvoorschriften op papier meegekregen, in het engels voor ons en in het spaans voor de keuken hier. Lisette mag een heleboel niet, waaronder suiker en vet. Mag dus eigenlijk niets lekkers en dat is klotig.

We waren gisteren nog maar net in het hotel of we werden verrast door 2 buitengewoon aardige mensen die namens Freeke, George en Steven een heerlijke chocoladetaart kwamen brengen -masha danki! Al genietend schranzend hebben Anneke en ik Lisette gezegd hoe jammer het was dat zij geen stukje mocht...

Lisette heeft gisteren voor het eerst in lange tijd weer eens in een (hotel)restaurant gegeten in plaats van op haar ziekenhuiskamer. Dat was erg vermoeiend voor haar, maar toch. Vanochtend heeft ze hier wat door de tuin gelopen en even in de zon gezeten. Ook een aardige verandering van scenery ten opzichte van de afgelopen periode. Ze is een excentrieke verschijning in het hotel: een buitenlandse in joggingbroek en vest (we hebben nog geen normale kleren voor haar). Misschien creeren we wel een nieuwe mode hier.

Anneke is vanavond weer naar CUR gevlogen en vliegt dinsdag terug naar NL. Haar retourticket naar CUR is over 2.5 week. Hopelijk hoeft ze dan niet meer naar Caracas te komen...

Lisette is erg dun en (dus) verzwakt. Ze maakt zich zorgen dat ze door het dieet en de buikloop niet aankomt en niet sterker wordt. Zojuist hadden we bezoek van dokter De la Fuente. Hij heeft Lisette onderzocht en haar een hart onder de riem gestoken (peptalk). Lisette moet aanvaarden dat volledig herstel tijd vergt en dat er ook best mindere momenten zullen zijn. Objectief is haar ontwikkeling geweldig positief. (Nog maar een paar weken geleden was ze ernstig ziek met risico op erger en lang ze op de intensive care. Zelfs een week geleden nog (zaterdagochtend) zag het er naar uit dat ze haar voor een 4e keer moesten opereren). De la Fuente gaat morgen met enkele collega's in conclaaf om te zien hoe ze de buikloop gaan tackelen, want dat probleem lijkt niet minder te worden. Een mogelijkheid is bepaalde nieuwe medicatie en een andere mogelijkheid -de meest heftige in het voorziene spectrum- zou kunnen zijn om (met plaatselijke verdoving en) met guidance van een echo vocht onderin de buikholte -op de meest recente CT-scan bleek daar een kleine hoeveelheid vocht te zitten en die irriteert mogelijk de darmen- weg te zuigen, zonodig met achterlating van een drain. Dat zou een tegenvaller zijn, maar in de big picture peanuts. Ik houd niet zo van nootjes en hoop dat die ingreep Lisette bespaard zal blijven. Hoe dan ook: Geloof dit de laatste medische loodjes zijn, maar hoe vervelend ook, niet de zwaarste.

Martijn