hoop en vrees

Lisette heeft een slechte nacht gehad. Stijn heeft overnacht op de kamer van Lisette en volgens hem heeft ze erg veel pijn gehad en daardoor alles bij elkaar niet meer dan een half uur geslapen.

Ik ben vanaf vanmiddag bij lisette. Hebben de kado's en een paar van de vele brieven/kaarten gelezen -waarvoor dank- en de op zich prima kamer gecustomized met tekeningen van de kidz. Lisette heeft het er vreselijk moeilijk mee dat ze de kinderen al zo lang niet heeft gezien. Als ze daar aan morgen aan toe is, bel ik de kleintjes en zet ze op de speaker.

Af en toe loopt Lisette een stukje in haar kamer en dat gaat stapje voor stapje steeds beter. Een paar dagen geleden moest ze daarbij nog worden ondersteund; nu kan ze het zelf (met de standaard met de vloeibare medicijnen/drugs).

Misschien dat het 'normaal' is in haar situatie, maar ik vind dat lisette te veel pijn heeft. Mogelijk komt dit omdat de onsteking(en) weer de kop op steken (witte bloedcellen 24000). Om die reden hebben ze vandaag ook de mix van antibiotica opnieuw bijgesteld veranderd.

Gisteren schreef ik overigens dat alle drains verwijderd waren. Dat was niet juist; ze heeft er nog 1.

Lisette gaf vandaag aan dat ze zich een klein beetje beter voelde dan gisteren.Dat is mooi, maar op hetzelfde moment heb ik nog niet het gevoel dat het van nu af aan constant beter zal gaan. De infectie lijkt toch niet volledig onder controle en verder maak ik me wat zorgen omdat er opeens geen gal meer uit het T-slangetje loopt, waar daar sinds het aanbrengen vorige week maandag continu gal uit kwam.

Lisette ligt nu te slapen -eindelijk- en ik ben naar beneden gegaan om buiten bij de EHBO te roken.Een verpleegster blijft bij Lisette. Die zal ook wel een zware nacht krijgen; niet in de laatste plaats door mijn gesnurk.

Op 2 meter afstand van waar ik sta bij de EHBO is de afrastering van het terrein van de Comandancia General de la Armada -ik denk zoiets als het opperbevel van de marine. Een ventje in uniform met groot geweer vraagt door het hekwerk om een sigaret. Ik geef hem er (dus) een. Hij bedankt me en vraagt me tot mijn stomme verbazing hoe het nu met mijn vrouw gaat. Blijkt hetzelfde ventje te zijn met wie ik 2 weken terug, toen we net in Caracas waren, 's nachts een praatje heb gemaakt en die me toen vroeg waarom ik in het ziekenhuis was. Aardige jongen en hij wenst me beterschap voor Lisette. Dus het leger van Chavez steunt ons ook.
Viva la Revolucion, viva Fidel, viva Hugo!

Martijn