de dag van de slang

Heute (12 mei) was pittig. Lisette was al vanaf het wakker worden enorm misselijk en is dat bijna de hele dag gebleven. Ze heeft ook een paar keer overgegeven. Wel goed was dat ze behoorlijk heeft geslapen en koortsvrij was en is. Haar infectiewaarde is ongewijzigd en hemoglobine wat verbeterd.

De labresultaten van vandaag lieten een drastische stijging zien van bilubirine (4.0)(en van de alkaline fosfaten (1255)). De artsen concludeerden, mede ook omdat de T-slang geen gal meer produceerde, dat deze is verstopt en de lever zijn gal niet meer kwijt kan. Ergo, de beslissing werd genomen dat de T-slang (soort ventielslangetje) eruit moet. De vraag was of dat kon door deze door de buikwand eruit te trekken, of dat dit operatief moest. Gelukkig lukte optie 1. Het eruit trekken ging lastiger dan bij de drain gisteren, maar na wat inspuiten van vloeistof en wat draaien floepte hij er dan toch uit. Bleek inderdaad verstopt. Lisette had (on)aardig wat pijn tijdens het verwijderen -daarna gelukkig niet meer- maar kon dat goed handelen -heeft de laatste tijd wel heftigere pijnen moeten doorstaan. Lisette is dus nu zonder kunstmatige uitgangen. In haar toptijd had ze er 7.

De opperchirurg had me na het aanbrengen van de T-slang een week of 2 geleden gezegd dat hij deze behoorlijk lang in de wilde laten zitten, in eerste instantie om de anastomose -zie wikipedia- te ontzien zodat deze kon helen en voorts ook om te voorkomen dat de anastomose zou 'dichtgroeien' en aldus een verstopping zou veroorzaken. Hij heeft toen ook gezegd dat de kans bestond dat op enig moment het slangetje zou gaan verstoppen en er in dat geval uit moest. Dat is dus nu gebeurd. Ze doen nu verder niets en wachten af hoe een en ander zich ontwikkelt. Als het meezit gaat alles goed -lees: de anastomose functioneert- en hoeven er geen ingrepen meer te volgen; als we pech hebben, moeten ze wel ingrijpen. Hoewel we aardig goed op dreef zijn wat het hebben van pech betreft, gaat dat wel vervelen en zou een beetje geluk voor de verandering welkom zijn. Ook statistisch is het tijd voor wat mazzel lijkt me zo.

De opperchirurg zit op dit moment in het buitenland en belt minstens een keer per dag. De rest van het team neemt prima waar. Toen Lisette het opperhoofd vandaag aan de lijn had, vertelde ze hem van de misselijkheid, haar afkeer van ziekenhuiseten en met name ook de geur daarvan. Iets later belde hij mij. Hij gaf me opdracht om te zorgen dat als Lisette geen trek heeft in een ziekenhuishap ik moet zorgen dat ze krijgt waar ze wel zin in heeft. Hij had inmiddels de verpleging opdracht gegeven te voorkomen dat er zonder voorafgaande toestemming van Lisette ziekenhuiseten haar kamer wordt binnengebracht. Verder heeft hij de verpleging verboden om zelf nog op de kamer van Lisette te eten. Van de nachtzuster hoorde ik vervolgens dat hij ook aan het regelen is dat we naar een andere kamer op deze verdieping gaan, nl. zo ver mogelijk van de keuken verwijderd. Zeldzaam attente topgozer!

Na het avondmaal -een door mij gehaalde salade- lijkt Lisette zich gelukkig weer wat beter te voelen. Toen ik as usual vertelde naar Tolon te gaan voor mijn avondmaal, bood ze me haar ziekenhuishap aan. "Je zei toch tegen me dat dat prima te eten is? Bon appetit". Me and my big mouth... Ben er gelukkig onderuit gekomen en zit nu in Tolon aan een dubbele espresso na net een heerlijke lomito te hebben verorberd. Tijd om te gaan tukken (zal veiligheidshalve wel mijn mond-neusmasker ophouden).
Morgen weer een dag in medisch Disney World.

Martijn