de dag na de operatie

Vanochtend met Stefanie naar Lisette gegaan. Ze was erg moe en bleek, maar maakte een alerte indruk. Het bleke komt onder andere omdat ze gisteren aardig wat bloed heeft verloren tijdens de operatie. Ze heeft het grootste deel van de dag gerust en een beetje geslapen. Ze heeft zichtbaar pijn. Ze krijgt daarvoor pijnstilling (epiduraal) die ze zelf kan bedienen, door op een knopje te drukken. Ze hebben jammer genoeg het knopje als een soort wortel net buiten haar handbereik gehangen. Lisette mag niet te veel pijnstilling omdat dit de darmen stillegt en die moeten nu juist weer gaan werken. Lisette is behoorlijk 'wired'. Naast de 6 electrodes lopen er soms wel 6 slangetjes via haar schouder in haar lichaam om allerlei vloeistoffen (voeding/medicijnen/zoutoplossing) in haar bloed te krijgen. Er zijn diverse 'uitgangen' gecreëerd, waaronder 4 drains in de buikholte. Ziet er behoorlijk heftig uit, maar ben er inmiddels aan gewend.

Rond de middag arriveren Anneke en Stijn (moeder en broer van Lisette) en om de beurt gaan we even bij Lisette zitten. Ze zegt niet veel en probeert vooral te rusten. Ze heeft nu gelukkig al wel wat meer kleur in haar gezicht.

De chirurg legt me uit wat de operatie inhield. Het is nogal technisch maar het komt erop neer dat een T-vormig slangetje in de galwegen is gezet [De korte stukjes van de T in de beide galkanalen in de lever en het lange stuk van de T het lichaam uit]. Verder omvatte de ingreep het wegsnijden van een een stuk van de lever met als doel een stuk galkanaal bloot te leggen. Daarop en rondom het het langer deel van de T hebben ze een stuk dunne darm bevestigd, die aan het uiteinde is aangesloten op de twaalfvingerige darm. In het slangetje zitten gaatjes zodat het gal eruit kan lopen en via het stuk dunne darm naar de twaalfvingerige darm stroomt. Het slangetje dient ertoe te voorkomen dat er druk op de nieuwe bevestiging komt zodat deze (beter) kan helen en tevens om te voorkomen dat opnieuw (veel) gal in de buikholte komt. Tevens zorgt het slangetje -dat is althans de bedoeling- dat de nieuwe verbinding niet dichtgaat. Tot slot hebben ze de buikholte/alle organen 'gewassen' om verdere infecties te voorkomen.

Als alles goed gaat, zal over een maand of 2, 3 het T-vormige slangetje worden verwijderd. Als het goed is kan dat via een gaatje in de buikwand en met een plaatselijke verdoving. Lisette vroeg de chirurg hoe lang ze nog in het ziekenhuis moet blijven. Hij gaf aan dat dit afhangt van haar herstel van de operatie en eventuele complicaties, maar dacht op dit moment dat ze een dag of 4 in de intensive care blijft en daarna naar een gewone kamer, met dien verstande dat ook daar 24 uur per dag een verpleegster bij haar blijft. Na een week of twee zou hij haar dan mogelijk in plaats van het ziekenhuis bij mij in het hotel laten verblijven. Onduidelijk is wanneer hij verwacht dat Lisette naar Curacao mag terugvliegen. Ik laat dit onderwerp maar even rusten. Doel nu is dat Lisette zo goed en snel mogelijk hersteld en om te beginnen eindelijk de intensive care af mag.

Mede vanwege bloedverlies tijdens de operatie heeft Lisette op dit moment bloedarmoede -ik geloof dat dit te maken heeft met je hemoglobine- en heeft ze vandaag om die reden meerdere bloedtransfusies gekregen. [Beetje socialistisch bloed kan geen kwaad, toch?] Op enig moment werd ik gebeld door de psycholoog van de intensive care afdeling -er is 24 uur per dag een psycholoog aanwezig op de intensive care voor de patiënten en hun bezoekers- met het verzoek of ik wilde langskomen om met de dienstdoende arts van die afdeling te praten. In het gesprek vertelde deze arts dat het in Venezuela zo werkt dat als iemand een bloedtransfusie krijgt, diens familie moet zorgen dat een aantal mensen bloed geven. Niet zozeer voor hun familielid-patient maar om de voorraden van de bloedbank op peil te houden. Of ik 15 mensen wilde gaan regelen om bloed te komen geven. Toen ik zei dat niet zoveel mensen ken in Caracas, stelde hij voor dat ik dan naar een dichtbijzijnde kazerne zou gaan om daar (bloed)soldaten te ronselen. Als ik ze zou vertellen dat mijn vrouw erg ziek was, gaf hij me een goede kans dat een peletonnetje met me zou meekomen naar het ziekenhuis. Mocht dat onverhoopt niet lukken dan viel te denken aan een radio- of televisieoproep. Ik schoot in de lach, maar hij niet. Ook niet toen ik hem zij blij te zijn dat Lisette Venezolaans bloed krijgt, omdat ik denk dat ze daardoor erg goed zal kunnen dansen en scherpschieten. Mijn laatste poging een oplossing te creëren door aan te bieden dat hij wat donoren zou regelen en ik deze mensen wat zou betalen viel niet goed; dat is immers verboden. Mijn suggestie om de donoren niet te betalen maar een onkostenvergoeding te geven was volgens hem ook niet oké. Nou ja, ik ga morgen zelf maar eens wat bloed geven -want dat is natuurlijk wel een goede zaak [ook in Curacao overigens!]- en dan zien we wel verder.

Martijn